Sylviane Merchez, de route van een onverwaand kind

Tekenen was haar eerste taal, maar het bleek veel meer te zijn dan dat. Het leerde haar van rouw naar veerkracht te gaan en hoe, na het bepalen van die scheidslijn, deze steeds opnieuw overschreden kan worden, tot het een kunst wordt.

Sylviane Merchez is sindsdien steeds vrij blijven evolueren. Ze rijgde diploma's – archeologie, egyptologie, het Van Der Kelen Instituut – en technische opleidingen aaneen, en verzamelde afzettingen van een steeds vernieuwde verbeelding, waarin ze nooit klaar is met opgraven. Om er de meest verontrustende aspecten van beter te onthullen, en ook de meest diep menselijke. Ze is overigens de gelukkige moeder van vier bijzondere en jolijtige jongens – Virgile, Orphée, Gulliver en Faust – die haar dagelijks inspireren en laten groeien.

Haar paden, evenals haar middelen om ze te verkennen, zijn talrijk maar haar kostbaarste bondgenoot blijft haar hand. Het is daarmee dat ze ruimtes en hun grenzen vastlegt, even onzichtbaar als onvermijdelijk, en vraagtekens plaatst bij de manier waarop we ermee omgaan.

Sylviane Merchez duwt haar behoefte aan vrijheid tot aan het vervangen van haar identiteit door een andere. Onder de naam Mnestra werkt ze met grondstoffen en treedt ze in dialoog met de Natuur via het proces van geopolymeren. Ze durft meerdere uitdrukkingsvormen aan, genietend van het bundelen van vaardigheden, en aarzelt niet om uit te wijken naar decoratie of het scheppen van meubilair. Omdat enkel de grenzen die we onszelf geven het leven en de kunst kunnen beletten om ons keer op keer verrassen

Francesca Caseri